هانيبال الخاص؛ هنرمندي مثل همه و هيچكس

به گزارش مجله آنلاين ، هانيبال آركاس تركيبي از نقاشان ، منتقدان ، معلمان هنر ، مترجمان و نويسندگان متولد كرمانشاه در سال 1309 بود. پدر هنرمند در گمرك كار مي كرد ، بنابراين بيشتر زندگي خصوصي خود را در سفر به شهرهاي مختلف گذراند. و البته اين سفرها و زندگي هاي متعدد در شهرهاي مختلف را مي توان نقطه قوت تفكر او در داشتن ايده هاي ناب براي توليد آثار خود دانست.

يك مكان آموزشي ويژه در كارنامه هنرمند

هانيبال الكاز ، نقاش مدرنيست ، تقريباً 60 سال از عمر خود را صرف نقاشي كرد. اكثر هنرمندان پيشكسوت كشور كه در زمينه نقاشي جدي هستند نه تنها اين هنرمند را مي شناسند ، بلكه به طور مستقيم يا غير مستقيم توسط وي آموزش مي بينند.

آموزش و پرورش در شناخت آثار خاص هنري از جايگاه ويژه اي برخوردار است. پس از مرگ پدرش و بازگشت از آمريكا به ايران ، اولين كار اين هنرمند نقاشي بود.

رعشه اي كه كار هانيبال را خاص كرد

در كودكي ، آركاز بيماري داشت كه صدا و دستانش را تكان مي داد ، و بعداً چراغي براي تشخيص كار او شد. آثار اين هنرمند و نويسنده به طور كلي توسط هنرمندان به رسميت شناخته مي شود و به نظر وي بيماري وي راهي در كار او ايجاد كرده است تا آنها را شناخته شود.

علاقه به نقاشي از روي غرور و مهرباني مردم

مروري بر آثار اين نقاش نشان مي دهد كه موضوع اكثر آثار انسان ها و شخصيت هاي مختلف است. يكي از اظهارات اين هنرمند كه ما را به اين فرضيه نزديك مي كند كه انسان موضوع اصلي كار اوست ، اين است: “من خودخواهي و مهرباني آنها را پيدا مي كنم.”
او مي گويد: “در دانشگاه ، از كشيدن اعضاي بدن انسان لذت مي بردم.” ترجيح دادم براي نقاشي به كلاس مدلينگ زنده بروم. در آن كلاس بود كه اولين كار معنوي خود را انجام دادم. “اين يك كار معنوي پر از چهره انسان بود.”

هانيبال شخص خاصي نبود!

تاكنون چندين مستند درباره زندگي اين هنرمند و آثار او ساخته شده است. يكي از اين مستندها ، كه توسط هنرجويان هنرمند از گالري آنلاين هنرمند به صورت آنلاين فيلم برداري شده است ، هانيبال لكتر را از ديدگاه يك دانشجو بررسي مي كند. طي اين مصاحبه ها ، احمد وكيري ، رضا بانگيز ، احمد زدي ، ناسل محمدي ، نيروفر كادري نژاد ، واهيك هارتنيان ، مهاتب نعمت اراحي ، سميرا داريا ، ميام رسلي نژاد ، فالزين گاسمي صحبت كردند.

در قسمتي از مستند ، يكي از شاگردان وي ، ماسام رسلي نژاد ، گفت: “من فكر مي كنم مهمترين نكته مثبت آقاي اركاس اين بود كه او مانند بقيه بود و شخص خاصي نبود.”
مهتاب نعمت اللهي ، يكي ديگر از شاگردان الخاص ، به اهميت آموزش در حرفه اين هنرمند معتقد است. يافتن زندگي و كار. اگر آقاي اركاز مزاحمم نمي شد ، امروز نقاش نبودم. »

آگدا شرو: جهان ويژه ، جهان ويژه است

آيدين آغداشلو هنرمند ديگري است كه در مورد Arkas نظر داد. يك نقاش معاصر در ژاپن به مناسبت اولين سالگرد درگذشت هانيبال آل كاز گفت: “الحس فقط يك مدرنيست نبود ، او هميشه سعي مي كرد با گذشته در ارتباط باشد” و گفت كه اينطور بود. جهان او در سطح ملي و محلي نقاشي مي كرد ، گاهي سعي مي كرد از اين فراتر برود. “او فردي دقيق ، آگاه و مراقب بود و همه چيز را كه در ظاهر خوب او ثبت شده بود ، دوست داشت.”

طعم نمايشگاه شيوه هاي نظارتي را برانگيزيد

هانيبال الكاز ، كه گفته مي شود با استفاده كامل از طنز و انجام تلاشهاي مختلف براي برپايي نمايشگاه ، ذائقه نهادهاي نظارتي را برهم زده است ، سرانجام در 23 سپتامبر 2010 در 80 سالگي درگذشت.

علت مرگ اين معلم به دليل سرطان و بدتر شدن دوران پيري بوده است كه در نهايت منجر به مرگ وي در كاليفرنياي آمريكا شد.

س questionال اين است كه چرا اين هنرمند دارفاني را در آمريكا وداع گفت و به خاك سپرده شد.
در پاسخ ، لازم به ذكر است جشن جشن گرفته شده توسط شاگرد اين هنرمند در خانه هنرمند ايراني در سال 2010. اين جشن بهانه اي براي سفر هنرمند به اين كشور بود ، اما به دليل كمبود بودجه براي بيماري وي در اين كشور ، كاساس در ايران ماند و نتوانست به ايالات متحده بازگردد. اين بازگشت سرانجام منجر به مرگ و دفن وي در ايالات متحده شد.

از كار هانيبال آركاز

انتهاي پيام